هر آدمی شاید در عمرش فقط یک بار می تواند
کسی را به تمامی دوست بدارد.
تمامش را،
حتی تیرگی های روحش را بپرستد.
خدا بسازد از آدمی که می داند آسمانی نیست.
نگاهش کند و دلش ضعف برود
و بی آن که داشتن یا نداشتن آغوشش چندان مهم باشد،
از حال خوب او به آرامش برسد.
محو شود،
پنهان شود،
گم شود در زوایای تن او
حتی اگر به نگاهی از دور قناعت کند.
دل خوش کند حتی به بوسه های ناممکن قبل از خواب،
به عکسی روی گوشی موبایلی.
هر کسی
شاید
فقط یک بار،
با یک آدم،
پرنده می شود.
منبع
اشتراک گذاری در تلگرام
درباره این سایت